Dansen bij een uitvaart

14 april 2021

Tijdens de voorbereiding en het uitvoeren van een uitvaart kan er weleens anders gereageerd worden of kom je terecht in een volkomen onverwachte situatie.

 Zo herinner ik mij twee dochters die in de lach schoten bij de vraag wat voor soort kruisje op de kist zou moeten; mét reliëf of toch liever een glad model. De man die als laatste goede grap met een rouwauto langs een hamburgerketen wilde rijden, om daar zijn familie een Happy Meal te laten bestellen, zal ik óók niet snel vergeten. Een tonprater die afscheid nam van één van zijn beste vrienden zorgde voor ongemak en gegniffel naar elkaar: ‘is dit echt of een optreden?’

Ben Cramer

Zelf heb ik veel nagedacht over mijn eigen uitvaart en het lijkt mij fantastisch als er iets geks zou gebeuren. Dat er ineens iemand op staat die het Zwanenmeer gaat dansen zonder danservaring of dat er muziek wordt gespeeld van Ben Cramer en mensen elkaar dan vertwijfeld aankijken en zeggen: ‘ik wist helemaal niet dat Ronald…’

Na de koffie en cake, die toch wat ongemakkelijk was na al die onverwachte gebeurtenissen kan ik mij zo voorstellen, rijden mensen dan toch naar huis met dan één gedachte ‘hoe goed kende ik hem eigenlijk?’

‘Dat er ineens iemand het Zwanenmeer danst...’

Ik wil twee keer worden herdacht heb ik mijzelf voorgenomen. Op de eerste bijeenkomst wil ik dat de mensen zoveel mogelijk positiefs over mij zeggen én gepast verdrietig zijn. De tweede moet er één zijn, waarbij de mensen die het dichts bij mij staan op hun eigen ludieke en vast hilarische wijze eens lekker over mij kunnen roddelen en met terugwerkende kracht hun gram kunnen halen en afscheid kunnen nemen. Praten over mijn persoon, in goede en mindere tijden overgoten met een flinke dot cynisme en humor én bier en wijn. Ik denk dat mijn vrouw voorop loopt in dit spektakel. Jammer dat ik er zelf niet bij kan zijn!

 Verschil?

Verdrietig mag iedereen ook zijn, niet te erg natuurlijk, maar anders is zo’n afscheid ook zo voor niets vind ik. Wat ik zelf wil met mijn lichaam na mijn overlijden, zorgt regelmatig voor twijfel en roept ook weer andere vragen op. Heb ik aan het eind van de rit genoeg betekent voor andere mensen? Heb ik ergens het verschil kunnen maken? In het grote geheel maar ook dicht bij huis.

Was ik een leuk mens én die je er goed bij kon hebben? Zorgde ik juist voor ellende of heb ik het allemaal naar eer en geweten gedaan? Zullen mensen met een positief gevoel op mij terugkijken en heb ik heel misschien nog hier en daar iemand een wijze les geleerd. Ik weet het niet, maar ik hoop het! Wanneer mijn nabestaanden aan mij zullen denken na de dood, hoop ik dat de zon weer even gaat schijnen en zij het leven verder omarmen.

Heeft u vragen of wilt u iets met mij delen naar aanleiding van deze column, dan nodig ik u van harte uit om te reageren op: doodgewoon@bijnen.nu