21 september 2022
Ze hebben me door de emotionele achtbaan getrokken
Een telefoontje van de politie zette het leven van Sandra een aantal jaar geleden op zijn kop. Nu vertelt ze haar verhaal. Toen moest, tijdens een achtbaan aan emoties, de uitvaart van haar man Daniël worden geregeld. “Ik heb er alles aan gedaan wat ik kon. Dan kun je die episode ook loslaten.”
“Normaal belde Daniël even als hij wat later was. Maar die 21ste september niet. Daar zal wel een goede reden voor zijn, dacht ik en ben met mijn twee dochters naar de zwemles gegaan. Toen ik daar rond etenstijd een telefoontje kreeg van de politie, wist ik dat het mis was, hoewel geen verdere mededelingen werden gedaan. Ze wilden me persoonlijk te woord staan. Nee, je wilt niet aan overlijden denken; je duwt het weg.”
“Nadat ik de kinderen naar binnen had gebracht, liep ik naar de politieagenten die buiten stonden te wachten. ‘Bent u Sandra? Bent u echtgenote van de Daniël. Uw man is overleden.’ Een warme, weeïge, misselijk makende golf voelde ik toen opkomen. Misschien dat ze nog dingen verteld hebben. Dat weet ik niet meer zo goed.”
Respect en aandacht
“Eenmaal binnen heb ik soep uit de diepvries getrokken en opa en oma opgetrommeld. Nog diezelfde maandagavond zat ik in het Uitvaartcentrum Sint Jan in Den Bosch. Daar werd ik liefdevol opgevangen door uitvaartbegeleider Henk en verzorger Harold, medewerkers van Bijnen. Sint Jan Uitvaartzorg is een vestiging van Bijnen Uitvaartzorg. Henk heeft lang met me gepraat, me door de avond geholpen. Harold en een collega hadden mijn man opgehaald op de plaats van het ongeval. Ze hadden hem verzorgd, zodat ik hem kon zien.
“Daniël – 41 - was vrachtwagenchauffeur en vervoerde veevoer. Bij een boer had hij een silo gevuld. Terwijl hij aan het afkoppelen was, viel de silo om, op hem. Daniël was op slag dood.”
Voor gevoel gekozen
“Ik was verzekerd. Maar dat bedrijf begon direct te pushen. In een paar uur tijd had ik al drie mensen aan de telefoon, onder wie de districtsmanager die aan me zat te trekken. Maar ik zat in dubio. Bijnen voelde gewoon goed, na de intense momenten van de vorige avond. Ook dat Harold mijn man met respect en aandacht bij de silo had weggehaald en heeft verzorgd, betekende voor mij heel veel. Toen heb ik gekozen voor mijn gevoel.”
“Met Henk, mijn zus en een vriendin hebben we een team gevormd om de uitvaart te verzorgen. Aan de hand van een schema wisten we precies wat wanneer moest gebeuren. Vandaag dit en morgen dat. Die voorbereiding verliep heel natuurlijk. Muziek uitkiezen, foto’s om te projecteren…. Bijnen leverde daar steeds ideeën voor.”
Haarlok
“Elke dag ben ik naar Daniël gegaan. En elke dag was Harold er. Hij nam altijd rustig alle tijd om steeds weer luisteren naar mij. Zo lang als ik maar wilde. Hij dacht ook aan kleine dingen. Zoals vingerafdrukken en een haarlok, zodat de kinderen later iets concreets hebben van hun vader. Daar was ik nooit opgekomen.”
“In de kamer waar Daniël lag, werd er alles aan gedaan om het persoonlijker te maken. Tekeningen van de kindjes, bloemen, waardoor alles er mooi bij stond. We hadden gekozen voor een kist van steigerhout. Ik wist dat Daniël dat hout mooi vond. Maar daar zitten lelijke metalen stukken aan. Die zijn er voor ons afgehaald, om het nog eigener te maken, in onze stijl. Details misschien, maar voor ons belangrijk.”
Altijd bereikbaar
“Ik had nog nooit nagedacht over een uitvaart. Bizar als je dan plotseling een kist moet uitzoeken en een adressenlijst moet samenstellen. Ik wist niet eens of het cremeren of begraven moest zijn. Henk heeft me toen meegenomen naar de begraafplaats. We hebben een uur rondgelopen, naar beschikbare plekken gekeken en besproken welk gevoel ik daar bij had. Dan pas kun je zo’n beslissing goed nemen.”
“Nachten heb ik doorgehaald met foto’s uitzoeken en teksten schrijven, met appen en mailen. ’s Ochtends had ik dan van Bijnen altijd een reactie. Op zondag hebben we als een soort generale repetitie de teksten nog door zitten nemen. Het voelde alsof Bijnen altijd bereikbaar was.”
Druk bezocht
“Als je je vak verstaat, kan iedereen een uitvaart in elkaar draaien. Daar zit het verschil niet. Het gaat om meedenken en menselijkheid. Weten wat bij iemand past en daarmee helpen, op de juiste toon. Zo heeft Bijnen ons bijvoorbeeld behoed voor een te kleine locatie waar we de ceremonie zouden houden. 200 mensen, zoveel hadden we er niet verwacht.”
“Verder heeft Henk zelf de introductietekst gemaakt en op de uitvaart uitgelegd hoe die 21ste september is verlopen. Daardoor hoefde ík dat verhaal later niet telkens meer te vertellen. Onze dochters, Moos en Elza van toen 3 en 6 jaar, hebben we Daniël bewust laten zien toen hij in de kist lag. Anders linken ze de kist niet met hun vader. Dan hebben zij niet door dat hij erin ligt. Aan al dat soort zaken denk je gewoonweg niet. ‘Mogen we ook in die mooie auto naar huis?’, vroeg Elza na afloop. Ook dat mocht.”
Achtbaan
“(glimlachend) Dinsdag na de uitvaart viel ik even in een soort gat. Niemand die meer zei wat ik nu moest doen en morgen af moest hebben. Maar bovenal keek in tevreden terug op de uitvaart. Deze had niet mooier gekund. Ik heb er alles aangedaan wat ik kon. Dan kun je die episode ook loslaten.”
“Ik heb ontzettend veel respect en waardering voor wat de mensen van Bijnen voor mij hebben gedaan. Ze hebben me echt door die week, door die emotionele achtbaan getrokken. Daar ga ik hen de rest van mijn leven dankbaar voor zijn.”