07 november 2022
Een bijzonder gesprek
Het einde van de zomer is aangebroken, en de laatste nazomerse dagen breken daarmee aan. Zo’n dag waarop je twijfelt of het je herfstjas wordt, een korte mouw nog kan en het licht overal prachtig geel en herfstig door de bomen schijnt. De bladeren die geel en roodachtig ruisen in één van de laatste nazomerbriesjes. Een perfecte dag om gelukkig te zijn! Met mijn zonnebril op mijn neus slenter ik met mijn hond de laan op waar zoveel mooie bomen staan en de vijvers vol met kwakende eenden, zodra zij ons aan zien komen.
Een man loopt voorbij en maakt onnodig ruimte voor mij en de hond. Bent u soms bang voor honden vraag ik hem, want echt, die van mij doet niets. Een mooi gesprek begint. Hij begint te vertellen; hij is oud hondentrainer. In een ver verleden, want zijn leven is daarna een heel andere kant opgegaan. Een bijzondere kant verteld hij. Hij woont sinds twee decennia begeleid in de geestelijke gezondheidszorg vlakbij. Een zorgenkind met een grote mond was hij, waarbij vader bij iedere confrontatie riep toch aan de buren te denken. Wonend in een klein dorp in Brabant was het hem allemaal te klein. Veel gevangenissen in Spanje, Griekenland en dus ook in Nederland heeft hij van dichtbij gezien. Diagnoses kwamen pas veel later, al is hij er nog steeds niet mee eens. Kort op het rechte pad als hondentrainer, om zich daarna te storten in meerdere criminele avonturen in binnen- en buitenland waar het gaat om drugs, het organiseren van knokploegen voor de grotere criminelen en wapenhandel. Meer vast gezeten dan vrij is hij geweest. Gezien zijn lengte en postuur én hoe hij overkomt, had ik dit niet helemaal verwacht. Toch schrikt het mij niet af en luister ik verder. In Amsterdam was hij regelmatig in de buurt van Herman Brood en meer artistieke figuren. Deze man, ik kijk hem aan, is een buitengewone vlinder, een excentriek. Wanneer ben je nog normaal en wanneer gek, de scheidslijn is dun denk ik. Ik luister ademloos met af en toe een vraag, want hoe vaak kom je iemand tegen die zo anders is? We kiezen tenslotte toch het meest wat bij ons past. Ik vraag hem of hij ergens spijt van heeft, of terugkijkend dingen anders zou hebben gedaan. Hij twijfelt niet en zegt, het heeft mij niets gebracht. Maar wat heb ik vreselijk gelachen in die jaren!! Hij herhaalt het een aantal keren, maar mij hoeft hij niet te overtuigen. Ik voel dat het waar is. Hij slijt zijn jaren in de instelling, waar hij zich gruwelijk verveelt en nergens aan meedoet. Maar wel de vrouwelijke personeelsleden ruim voorziet in complimenten. Veel vrouwen gehad, geen kinderen verteld hij nadat ik hem dit vraag. Niemand meer over en geen contacten. Alleen op de wereld. Wat moet dat eenzaam zijn. Gelukkig, is hij de laatste tien jaar niet geweest, al helpt zijn huidige medicatie wel wat.
We praten nog even verder, en uiteindelijk heeft het gesprek een half uur geduurd. Bij het afscheid geeft hij mij een high-five en bedankt hij mij voor het gesprek. De komende dagen probeer ik het juiste woord te vinden om deze man te omschrijven, maar steeds lukt het me niet. Eenmaal thuis loop ik met een glimlach door het huis, wat een fijne en gelukkige dag heb ik vandaag. Wat hoop ik dat deze man niet alleen zal zijn wanneer hij ooit zal overlijden. Ik hoop op sterke verhalen over hem bij de kist. Een traan, maar vooral ook een lach. Een vrouwelijk personeelslid die nog even aanhaalt hoe complimenteus hij was en hoe hij voorbijgangers naar zich toe trok om zijn verhaal te vertellen. Het was in alle opzichten een prachtige dag!